2024-09-05
Toraja, Sulawesi
Indonesia
Tosca Schift
Jungle
Wayan says we come from nature.
From the jungle.
I don’t.
I’m born in a concrete building.
In a concrete structure.
On ground that has no soil.
A dead ground.
Maybe he comes from the trees.
And I come from...
A mixture of cement and water.
Wayan says we come from nature.
From the jungle.
I don’t.
I’m born in a concrete building.
In a concrete structure.
On ground that has no soil.
A dead ground.
Maybe he comes from the trees.
And I come from...
A mixture of cement and water.
Tosca Schift is a Dutch visual artist whose practise spans video, film, performance and expended cinema. She creates experiences that explore the visceral body, multidimensionality of spaces, time and ancestry - addressing theme’s of identity, heritage and spirituality. Through a method of spiritual searching, Schift illuminates and unfolds the complexities of her colonial family history, while in parallel, reflecting on its broader sociopolitical manifestations.
2024-09-02
Makassar, Sulawesi
Indonesia
Tosca Schift
Makassar, Sulawesi
Indonesia
Tosca Schift
The passing neon lights create a wavering dance on the interior walls. Their glowing rays move up and down in fleeting speed. Some of the lights pass by in slow motion, illuminating the entire interior for a couple of seconds. A passing rhythm of red, yellow and blue continuous until the road becomes bumpy. The shadows of the forest encapsulate the humming vehicle in the dead of night. The only light visible is the red dot of the recording camera reflecting back from the window. The darkness hides behind the glass.
The vehicle will carry on till the breaking of dawn to a destiny unknown and unfamiliar. There - in the first morning light - a man waits. He will wait for the stranger to arrive.
“This is the land of the spirits” Budi tells me. Assuring me that I am in the right place, as if he knew what I was looking for while I had not told him yet. Here in Rantepao, the smell is unlike any other smell I have ever experienced.The scent is so powerful it covers the entire valley like an invisible fog trapped between the mountains. Later I learned that the smell comes from the buffalo’s, from their bones, their meat and their blood. The pools of blood that are left in the courtyards release different nuances of scent over the days. I begin to recognise those nuances. They begin to tell the time.
The vehicle will carry on till the breaking of dawn to a destiny unknown and unfamiliar. There - in the first morning light - a man waits. He will wait for the stranger to arrive.
“This is the land of the spirits” Budi tells me. Assuring me that I am in the right place, as if he knew what I was looking for while I had not told him yet. Here in Rantepao, the smell is unlike any other smell I have ever experienced.The scent is so powerful it covers the entire valley like an invisible fog trapped between the mountains. Later I learned that the smell comes from the buffalo’s, from their bones, their meat and their blood. The pools of blood that are left in the courtyards release different nuances of scent over the days. I begin to recognise those nuances. They begin to tell the time.
When the family gave me buffalo intestines for dinner, I had no idea I would turn into a buffalo myself. My shit, my sweat, my scent. Everything is buffalo. My body is slowly dissolving, taken in by the land.
SCHIMMEN – In the Wake of Spirits is a research into the colonial family history between the Netherlands and Indonesia, in which the researcher herself is pulled into a transformative journey - to a point of no return.
06-11-1958
The ocean somewhere near Singapore
Dave Leonard Schift
The ocean somewhere near Singapore
Dave Leonard Schift
The boy in the crowd
De motoren komen langzaam tot stilstand.
De zon schijnt aan de horizon, fel en helder. Geen wolkje aan de lucht. De blik op de wereld is oneindig, doelloos. Alles lijkt tot stilstand gekomen. De stilte is onwennig. Het geronk heeft plaats gemaakt voor andere geluiden. Een cadans lijkt ergens hoorbaar. Sterker en sterker.
Ze dragen een kist naar buiten, het dek op. Om de kist is de Nederlandse vlag gebonden. Een groep mensen staat te wachten. Zij slaan het tafereel gade. Het gaat hun eigenlijk niet aan, maar ze mogen erbij zijn. Hier op deze plek ben je nu eenmaal met elkaar, tot elkaar veroordeeld. Twee bemanningsleden dragen een zware, brede plank naar de reling en binden hem vast. Schuin, onder een hoek. De kist wordt op de plank gelegd en langzaam schuift de kist verder over de plank. De zwaartekracht doet hem verder glijden tot hij kiepert over de rand en valt. Het schip is hoog en de val is diep en traag. De kist lijkt te zweven in het ledige. Met een klap raakt hij de golven en blijft nog even drijven. Langzaam zakt hij, dieper en dieper, tot hij niet meer zichtbaar is. Weg. Verdwenen.
De motoren komen langzaam tot stilstand.
De zon schijnt aan de horizon, fel en helder. Geen wolkje aan de lucht. De blik op de wereld is oneindig, doelloos. Alles lijkt tot stilstand gekomen. De stilte is onwennig. Het geronk heeft plaats gemaakt voor andere geluiden. Een cadans lijkt ergens hoorbaar. Sterker en sterker.
Ze dragen een kist naar buiten, het dek op. Om de kist is de Nederlandse vlag gebonden. Een groep mensen staat te wachten. Zij slaan het tafereel gade. Het gaat hun eigenlijk niet aan, maar ze mogen erbij zijn. Hier op deze plek ben je nu eenmaal met elkaar, tot elkaar veroordeeld. Twee bemanningsleden dragen een zware, brede plank naar de reling en binden hem vast. Schuin, onder een hoek. De kist wordt op de plank gelegd en langzaam schuift de kist verder over de plank. De zwaartekracht doet hem verder glijden tot hij kiepert over de rand en valt. Het schip is hoog en de val is diep en traag. De kist lijkt te zweven in het ledige. Met een klap raakt hij de golven en blijft nog even drijven. Langzaam zakt hij, dieper en dieper, tot hij niet meer zichtbaar is. Weg. Verdwenen.
2024-03-25
Amsterdam,
The Netherlands
Tosca Schift
Amsterdam,
The Netherlands
Tosca Schift
I am raising the dead from their graves.
I am becoming death itself.
I can see it in my eyes,
I look sick.
The way you look at me.
Like I have a sick body.
You think I’m too skinny, underweight.
I’m small, but not that small.
You are wrong.
I’m just not that Western. You see.
My mind is Dutch,
but my body is more Indonesian.
I’m bigger than you think.
And I’m stronger than you think.
You haven’t seen me naked yet.
Let me show you how big I am.
I am becoming death itself.
I can see it in my eyes,
I look sick.
The way you look at me.
Like I have a sick body.
You think I’m too skinny, underweight.
I’m small, but not that small.
You are wrong.
I’m just not that Western. You see.
My mind is Dutch,
but my body is more Indonesian.
I’m bigger than you think.
And I’m stronger than you think.
You haven’t seen me naked yet.
Let me show you how big I am.
2002
Machynleth, Wales
United Kingdom
Tosca Schift
Machynleth, Wales
United Kingdom
Tosca Schift
Ik zal hem nooit meer terug vinden tussen de andere keien.
Mijn steen.
Verloren op het bed van de rivier.
Ik zie alleen nog mijn eigen spiegelbeeld,
vertroebelt door de constante stroom en het kolken van het opspattende water. Het blijkt dat ik toch niet aan mezelf kan ontkomen.
//
I will never be able to find it back between the other cobblestones.
My stone.
Lost on the bed of the river.
The only thing left to see is my own selfreflection,
Clouded by the endless current and the splashing water.
It turns out I cannot escape myself after all.
I will never be able to find it back between the other cobblestones.
My stone.
Lost on the bed of the river.
The only thing left to see is my own selfreflection,
Clouded by the endless current and the splashing water.
It turns out I cannot escape myself after all.